Veendijken schoven af en dijkgraafjes bloeiden op. Maar waar bleef boer Houdijk?
Vanaf het eerste moment dat een woordvoerder van Rijnland aankondigde brak water uit de Hollandsche IJssel in de Gouwe te zullen pompen, wist ik dat hij sterk stond. Wie bezat er meer kennis over de gevolgen van langdurige droogte op de veenbodem dan zijn hoogheemraadschap? In mijn verbeelding was het schap verstandig geworden in zijn jarenlange mediaoorlogen en jurische loopgravenconfrontaties met boer Houdijk. Iedereen die de afgelopen veertig jaar nabij Gouda het polderpeil had willen verlagen, was Houdijk tegengekomen, wijdbeens en op klompen. Het hoogheemraadschap voorop.
Terwijl Rijnland standhield in de brandende hitte en onder golven van kritiek, vroeg ik mij af of Houdijk zich nog in persoon zou laten horen. Het grondwaterhoofd van het Nederlands Instituut voor Toegepaste Geowetenschappen, onderdeel van TNO, brak zijn staf over de onzinnige en schadelijke maatregel van Rijnland. Watermannetjes uit Wageningen en Delft wezen naar hun voorhoofd. Het inklinkende veen, zeiden zij, zou geen moer met een hogere en brakke grondwaterstand opschieten. De Unie van Waterschappen en het ministerie van Verkeer en Waterstaat pruttelden zachtjes tegen, maar kregen er hard van langs. Alleen de woordvoerder van Rijnland bleef op de televisie zelfverzekerd glimlachen.
Toen het gekrakeel week na week voortduurde, begon ik mij ongerust te maken. Had boer Houdijk misschien een goede prijs gemaakt voor zijn grond toen daar een Gouds bedrijventerrein werd gevestigd en was hij stilletjes vertrokken? Maar waarom zou hij rentenieren met zijn principes? Dat kon ik mij niet voorstellen. Was hij misschien te oud geworden? Overleden zelfs?
Pas laat in augustus, de droogte was al voorbij en de wetenschappelijke bijlagen van de kranten begonnen Rijnland achteraf gelijk te geven, dook Houdijks naam weer op. De plaatselijke krant meldde dat de voormalige veeboer in de clinch lag met het hoogheemraadschap over een verlaging van het polderpeil. Een verlaging met maar liefst dertig centimeter! Toen ontdekte ik ook mijn fout. Ach natuurlijk, begreep ik plotsklaps, voorbij de Julianasluizen is het geen Rijnland meer. Daar begint het hoogheemraadschap van Schieland.
En dat heeft niks geleerd.
oktober 2003
