Vanuit Gouda kun je spannend wandelen. Neem de oude tiendweg richting Hekendorp, het mistige land in tussen de spoorlijn en de IJsseldijk. In hun weinig subtiele verweer tegen de verstedelijking plaatsen boeren daar steeds meer hekken en anders dan op het pad tussen het Haastrechtse ooievaarsdorp en de Oudewaters mandenmaker brengt niemand planken aan om met een elegante beenzwaai boven een sloot voorbij zo'n hek te raken. Het ene obstakel is nog lastiger te nemen dan het andere. Eén zwiept verraderlijk, een ander laat door zijn stevigheid geen ruimte voor schoenneuzen. Nu eens helt er een zo ver naar voren dat je er niet tegenop komt, dan weer wijkt er een achterwaarts en vindt je voet, eenmaal er bovenop, geen steun of grond meer. Mocht ooit een vermolmde plank het begeven, dan zul je nooit meer kinderen verwekken.
Na zevenentwintig hekken en glibberig voortstappen over de door muskusratten aangevreten landengte - een gat. Twee meter water. Je zou de draadmetalen val kunnen bespringen om de overkant te bereiken, maar enkele meters verderop gaapt een tweede leegte, nu zonder doodskooi. Terug over nummer zevenentwintig en omlopen door een weiland? Draag je laag schoeisel, dan raak je hier een molière kwijt en kom je, grijpend daarnaar, languit met je dure jas in de modder te liggen. Goed voorbereid en met wat geluk haal je echter, steeds sneller lopend om aan de zuigende grond te ontsnappen, het vervolg. De terugweg is hier afgesneden. Er valt nog slechts te kiezen uit drie mogelijkheden. Doorlopen tot de Wiericke en dan over de Goejanverwelledijk terug. Doorgaan tot je linksom de verharde weg naar de Twaalfmorgen en het plassengebied bereikt, ook vele kilometers om. Of met doodsverachting door een weiland naar links of rechts baggeren en zien wat ervan komt. Rechts stuit je in het gunstigste geval op een erf waar de hond vastligt. Links op de spoordijk en wat zich daarachter bevindt.
Wees verstandig, kies links, en doe het daar waar een boer een pad van betonplaten of piepschuim neerlegde. Ook al zijn de platen goeddeels verzwolgen door het veen, ze geven toch steun. Lukt het je de spoordijk te bereiken, dan is het leed geleden. Daar ligt namelijk sinds een tijdje een brede, onverharde baan voor rampenverkeer. Nu kun je je tocht nog wel spannend maken door af en toe een kijkje te nemen aan de overkant van het spoor of door te proberen de zware kar met illegale reclame voor motorolie, je jarenlange ergernis vanuit de trein, de plomp in te duwen, maar verder is het nu een makkie. Het stalen hek waar de geluidwering van het spoor begint, is zelden op slot. Het enige wat hier nog spannend is, is het wc-papier. Net als overal langs spoorwegen ligt er veel van. Mogelijk beleef je het nog eens dat bij het langsrazen van de intercity een vers gebruikte sliert je brilleglazen bestrijkt, zich even rond je oren wentelt en zich dan intiem neervleit op je nek en kleren.
maart 1997
