Gouda's gifschandaal verschaft mij al mijn hele leven plezier. Als jongetje wroette ik met graagte in de smurrie langs de dijk. Ik vond vreemde voorwerpen van metaal en plastic. Ik ging naar huis met stukken staalkabel die ik thuis ontvlocht tot nuttig ijzerdraad, of met schelpen van zoetwatermosselen in een gevonden blik. In een kuil met water spoelde je de stinkende bagger van de voorwerpen. Het modderige terrein lag een eind van de binnenstad af, maar ik kwam er toch geregeld. Zeker in het voorjaar, als er salamanders scharrelden in de vochtige greppel langs de Provincialeweg. En in het najaar, als beneden aan de dijk walnoten van de bomen konden worden geslagen en gegooid. Destijds trad bij dat werkje nog geen concurrentie op van Marokkaanse gezinnen. Was ik in de buurt, dan viel er altijd nog wat extra's te beleven aan de dijk langs de IJssel.
Met de bouw van de villa's werd het terrein zo mogelijk nog bekoorlijker. Overal lagen bouwmaterialen, stenen om te stapelen, balken om te verslepen. Je had geen tijd om te kijken hoe smakeloos de villa’s werden, waarvan je de karkassen doorzocht. Daarna verloor ik het gebied een tijdje uit het oog, maar na de sloop van de misplaatste woningen werd de Zuider IJsseldijk opnieuw een lustoord. Tuinen verwilderden, met regenwater gevulde funderingen raakten overwoekerd. Er ontstond een oerwoud met valkuilen. Bijna niet te begaan. De aanplanten van de verdreven bewoners zorgden voor een bijzondere flora. Overdadig bloeiende struiken, kleurige bloemen. Een paar herfsten geleden haalde ik er bruin verkleurde, uitgebloeide bereklauwen van tweeëneenhalve meter weg om als decoratie in mijn huis op te hangen. Nog nooit oogde mijn woonkamer zo feestelijk. 's Avonds als alles stil was hoorde je zacht het knagen van oorwurmen, smikkelend aan de fluwelen binnenzijde van de holle stengels. Gewapend met handschoenen en machete vallen er nog steeds prachtige boeketten te plukken aan de Zuider IJsseldijk. En je bent er altijd alleen. Daar zorgen de borden voor.
september 2000
