Ik voel mij niet zo op mijn gemak in een gemakswinkel. Alles glimt en schettert van veelkleurigheid. Zo ook hier. Het ruikt een beetje naar benzine en je kunt er alles kopen. Nutsen en marsrepen. Blikjes met zuurtjes, blikjes met bier en blikjes met cola. Ships in alle soorten. Repen en rollen. Fruitella, autodrop, stophoest, pepermunt. Zelfs melk verkopen ze. En bloemen. Had Albert Heijn aan de Markt zijn openingsuren niet verruimd, dan zou het vernieuwde tankstation aan de Haastrechtsebrug mijn vaste avondwinkel zijn geworden. Maar Heijn zag de donderwolk groeien, verbouwde de tent en gooide zijn deuren van acht tot acht open.
Tjonge wat een hoeveelheden, griezelig gewoon wat een keuze. Koelwanden vol blikjes. Toiletpapier, pampers, natte zakdoekjes, keukenrollen. Hazelnootchocola, caramelchocola, pure chocola en melkchocola. Zeeuwse babbelaars en Haagse hopjes. Verbijsterd loop ik langs de schappen. Niet alleen omdat er zoveel is kan ik moeilijk tot een aanschaf besluiten, het is ook omdat ik de appel in mijn zak voel bollen die ik bij mij stak voor ik op de fiets stapte. Ik ga maar zonder aanschaf verder.
Een camera volgt mij, dus héél nonchalant, héél zelfbewust, héél onschuldig, héél diep van binnen bukkend voor de achterdochtige blik van mijn bespieder verlaat ik de snoepwinkel van de automobilist. Ik deed toch zeker niks, ik wilde alleen maar kijken, ik drink geen benzine, geen cola, heus. Waar het mij om ging was om te zien waar nou al die rommel vandaan komt die tegenwoordig her en der verspreid in de Krimpenerwaard slingert. Blikjes, marswikkels, chocoladepapiertjes, kauwgomballenzakken, shipsverpakkingen, plastic flessen. Fietspad na karrespoor na tiendweg, sloot na wetering na greppel liggen ermee bezaaid sinds dit glimmende nieuwe tankstation zijn volautomatische deuren voor iedere boerenpummel, voor iedere de fietsende of brommerscheurende scholier uit de polder laat openspringen. Ruim je rommel op, leerplichtige plattelander, agrarische smeerlap, boerenhufter, koeienkop!
juni 1998
