Hoe de bibliothecaris van de Oosthaven je boeken afstempelde, dat was een belevenis. Ik spreek nu van vóór de Goudse bibliotheek filialen bezat. Met zijn ogen ten hemel betastte de man om te beginnen de stapel. Daarna pakte hij het bovenste exemplaar. Hij draaide het twee keer om voor hij zeker was de rugzijde te pakken te hebben. Vervolgens vatte hij de band met wereldse zwier opnieuw vast om het werk elegant te laten openvallen op de eerste bladzijde. Hier prijkte op de binnenkant van de verstevigde kaft een gelijmd driehoekje met een insteekkaartje en kleefde op de tegenoverliggende bladzijde een flodderig stempelvel. De bibliothecaris nam het insteekkaartje, bracht het voor zijn gezicht en controleerde of de titel dezelfde was als die van het boek. Afwisselend bracht hij kaartje en boek soms een paar keer tot vlak bij zijn bebrilde ogen om zich te vergewissen van voldoende overeenkomsten. Een enkele keer bladerde hij verliefd verder in het boek en keek hij beurtelings op en terug, als probeerde hij de relatie tussen de lener en het geleende te doorgronden.
Vervolgens kwam het afstempelen. De bibliothecaris van de Oosthaven liet zijn gezicht zakken tot op de balie en bracht het stempel en het hokje voor de afdruk secuur met elkaar in contact. Daarna kreeg je de boeken nog niet mee. Eerst voorzag hij de uit jouw stapel bijeen gezamelde kaartjes met een vlekkerige balpen van je persoonlijke bibliotheeknummer. Ten slotte plaatste hij de kaartjes in een smalle bak.
Er waren nu een minuut of vijf voorbij. Restte nog het afscheid. De bibliothecaris stapelde de gekozen werken zorgvuldig overnieuw, de grootste onder, de kleinste boven. Terwijl zijn handen liefdevol over de banden gleden probeerde hij vriendelijk lachend een glimp op te vangen van jou, aan wie hij deze prachtexemplaren misschien wel voor weken ging afstaan. Het kostte hem zichtbaar moeite het openbare boekenbezit los te laten.
Pas dan liep je met je gewichtige schat over straat. Gelukt! Opnieuw had je ze meegekregen.
december 1998
