Je kunt bijvoorbeeld ongedierte uit de ramen laten kruipen. Vreeswekkende torren met scharende tentakels, wreed gekrulde en gemeen gepunte achterlijven, gepantserde leden en geschubde lullen. Je kunt ook oudburgemeesters in de vensters projecteren. Raamgrote koppen die grimassen naar het publiek.
Of het Goudse stadhuis veranderen in een machinekamer. Tandraderen draaien, palletjes verschieten, lopende banden knarsen en uit denkbeeldige gaten ontsnapt stoom. Met een geluidsband vol hels dreunend gestamp, hees sissen en schril gefluit. Of een apenrots van het gebouw maken. Er overal beesten tegenop laten klauteren, behendige dieren die elkaar achterna zitten, vastgrijpen, copuleren en schijnbaar met hun uitwerpselen naar de kijker smijten.
Je zou de suikertaart die het stadhuis van nature is kunnen laten smelten. Langzaam laten afkalven onder het aannemen van steeds bedorvener kleuren, met geluid van smeltend ijs of het gorgelen en rochelen van een half verstopt afvoerputje. Je zou het gebouw kunnen veranderen in een opzichtige reclamezuil met telkens veranderende, schurkachtig reclameboodschappen. Een orgie van kapitalistische grofheid en zelfverheerlijking, onze eigen maatschappij, ons alledaags proletendom.
Een bordeel zou ook kunnen. Een donkerlila tempel met diffuus verlichte rode ramen waaruit voluptueuze dames, zwaar opgetut hun schaamteloos omhoog geduwde, bleek uit hun kleding puilende tieten laten zien.
Ach, eigenlijk is alles beter dan we sinds twee jaar gewend zijn van de zich kunstenaar noemende Fransman Patrice Warrener. Maar hoop doet leven. Het is nog geen Kerstmis en voor de nieuwe directeur van de Stichting Marketing Gouda vormt Anton Pieck misschien niet de absolute artistieke wereldtop.
april 2006
